İHANET

Emin sözlü değilsen, kurma cennet hayali

İnsan önce sözüne güvenilen kişidir.

Muhammedî olanın, doğruluktur her hâli,

Hıyanet ve dalalet, ehl-i küffar işidir.

Söz verip de tutmayan, zelildir Hak nezdinde,

‘Ahde Vefa’dan dönen, mümin sayılmaz dinde,

O ilahî mizanın kurulacağı günde,

Kefende yalan varsa, sermayen gözyaşıdır.

İster ekmek teknesi, ister komşunun tası,

Beşikte bebek olsun ya da genci-yaşlısı,

Kime ihanet etsen, yoktur sana faydası,

Kazandım zannettiğin, kaybetmenin başıdır.

O Nebiyyi Zişân’dan, duydun mu tek bir yalan?

El-Emîn ümmetisin, adalettir pusulan,

Nefsine aldanıp da var mıdır Hakkı bulan?

Sadık bir kul değilsen, yaşadığın boşadır.

Kimi tartıda çaldı, ‘’Kim bilecek ki?’’ dedi,

Kimi yetim hakkını hesap etmeden yedi,

Kimi iş ahlâkını masal gibi dinledi,

Şimdi onlara kalan, bir tek mezar taşıdır.

Sadakati bilmeyen, Hak rızası bilir mi?

Helal derdi olmayan, hidayeti bulur mu?

Kul hakkına göz diken, haysiyetli olur mu?

Şeref ruhun cenneti, ihanet ateşidir.

Kimse geçtim demesin, Sırat ince bir yoldur,

Ona varana değin, defteri hakla doldur,

Lokma deyip de geçme; biri sem biri baldır,

Aldatıp da yediğin, şeytanların aşıdır.

Anne-baba gönlü yap; cennet var mirasında,

Rikkatli ol müminin mümine rızasında,

Yetimin, akrabanın, komşunun duasında,

Hayır ile anılmak, Müslümanın düşüdür.

Hainlik etme yazık, nefsinin celladı ol!

Sen eşref-i mahlûksun, dürüstlük tek çıkar yol,

Öyle bir ömür sür ki; ölünce bile var ol!

Ölüm doğrunun başı, yalanın bitişidir.

Ahsen İLHAN