Söğüt Ağacından İnsan Ömrüne
بِسْــــــــــــــــــــــمِ اﷲِارَّحْمَنِ ارَّحِيم
Yağmur çiseliyor dışarıda. Elimdeki bir bardak sıcak çay ile dışarıdaki rahmeti dinlerken dalmışım…
Yağmur çiseliyor dışarıda. Daha yaklaşık bir ay önce pencereden bakarken gördüğüm söğüt ağacının yeşil yaprakları şimdi sararmıştı.
Bir günde olmadı elbette ama insanız işte bakıyor ama görmüyoruz zamanla olan değişimi…
Yerdeki sarı yapraklara baktım. Bitti, dedim. Ömrünüz buraya kadarmış. Geldiniz, en çetin rüzgarlarda kopmadan, savrulmadan direndiniz ve artık yerdesiniz. Bir daha bu ağaca hatta hiçbir ağaca yeniden dönemeyeceksiniz, dedim kendi kendime.
Sonra insan ömrü geldi aklıma. Sâhi biz de öyle değil miydik? Geldik, şımardık, her şey bizim sandık, büyüdükçe elimizden kaydı bizim sandığımız şeyler, sonra kendimize döndük, içimizdeki bizden bîhaberdik, hatalar yaptık, tevbeler ettik, bazı geceler düşündük, tefekkür ettik, Rahman (cc)dan önce kendimizi muhasebe ettik ve bu dünyada, fâniler içinde belki de bir tek kendimize dürüsttük iyisiyle ve kötüsüyle…
Velhasıl kelam bir şairin söylediği ‘’Geldim, kaldım, güldüm, öldüm’’ sözüne acizâne ben de ‘’geldim, yaşıyorum, öleceğim’’ demek istiyorum. Rabbim her ânımızı hayırlarla kuşatsın.
Peygamber Efendimiz (sav) bir hadis-i şerifinde ‘’ Nasıl yaşarsanız öyle ölürsünüz, nasıl ölürseniz öyle haşrolunursunuz’’ buyuruyor.
Yaşımın daha baharında insanlara, zamana, yaşananlara şahit oldukça duaya daha da sarıldığımı farkeder oldum.
Çünkü Rabbim bizi, bir ân bile bıraksa perişan oluruz. o sebeple bizi nefsimizle başbaşa bırakma yâ Rab diyoruz…
Yaklaşık bir yıldır yazdığım tüm yazılarımın sonu istemsizce dualarla buluşuyor. Kendimizi güvende hissettiğimiz iki yer var bu hayatta: namaz ve duâ. Allah ikisinden de geri koymasın. ‘’Duâsız üşürmüş yürekler’’ diyor ya bir mütefekkir.
Rabbim yüreklerimizi bir ân bile üşütmesin.
Ayşegül Demir
